Alıntılar

Yerde oyuncak atıyla oynamaktadır.

k: Gıdıgıg gıdıgıg
b: Oğlum o “dıgıdık” olmasın?
k: Olabilir. Ben “gıdıgıg” diyorum…

Kahvaltı masasında yumurtanın sarısını yemesi için akıl oyunları oynanmaktadır;

b: Oğlum yumurtanın sarısını tek mi yemek istersin, beyazı ile beraber mi yersin?
k: Hayır.

Sonuç: YEMEDİ!

Gece anne ile beraber yatmaktadır, babaya seslenir;

k: Babaaaa!
b: Hadi oğlum uyu artık.
k: Ama bir şey söyleyeceğim…
b: Tamam ama son olsun.
k: Bir şey

Sabah henüz uykudan tam uyanmamışken, babası üstünü değiştirirken;

k: Babaa, hep bu pijamayı giydiriyorsunuz. Biraz da başka pijama giydirin.

İzlediğimiz tiyatro oyunundan sonra;

a: Karan en çok hangi karakteri sevdin?
k: En çok cadıyı sevdim ben.
a: En çok nesini sevdin Karancığım?

Kocaman açılan gözlerle cevap verir;

k: Her tarafını sevdim. 🎈🎈🎈❤️❤️❤️❤️

Cadıyı oynayan oyuncunun çok tatlı bir abla olduğunu söylemeye gerek var mı bilmiyorum. 😁😁😁

Gündüz yapılan anne-çocuk tiyatro planının ardından Züleyha teyzelere gidip gitmeyeceğimizi sorar.

k: Anne tiyatrodan sonra Züleyha teyzelere mi gideceğiz?
a: Evet Karancığım.
k: Ama anne o zaman babam beni çok özler!!

Ekmeği biraz fazla alan dedeye, anneanne “Ayy İsmail” diye seslenir.

k: Gene ne yaptı ki?

Bu inci de okuldan, Betül öğretmeninden;

k: Baaak külotlu çorap giyiyorum.
b: Neden külotlu çorap deniyor ona Karan?
k: Çünkü bu “karışık çorap”!

Yorulduğu için babasının kucağına çıkmak ister. Babası da şaka olsun diye omzuna atar;

k: Yaaaaaaaa! Ben eşya değilim!!!

Yatakta tek başına yatması için uğraş verilmektedir. Ayar gecikmez;

k: Bir şey söyleyebilir miyim?
b: Söyle oğlum.
k: Siz ikiniz benimle yatmazsanız, bu eve başka anne baba gelsin. Benimle yatsın, sabah beni okula bıraksın, akşam alsın.

Hapşırdıktan sonra

a: Birisi hapşırınca, ne diyorduk Karan?
k: Çok yaşa diyoruz. Ben de öksürdüm, bana ne deniyor anne?
a: Helal diyebiliriz ya da öksürünce de çok yaşa diyebiliriz bence.
k: Evet diyebiliriz. Ya da “bu kadar yeter” de diyebiliriz.

Baskı boyama sırasında,

k: Anne parmaklarım tam çıkmadı kağıda
a: Çıkmayan yerler eklemlerimiz Karan. Parmaklarında çizgiler var ya hani, parmağını bükebildiğin yerler. İşte tam oralara eklem diyoruz.

İkinci baskı denemesinde,

k: Anne bak büklümlerim çıktı bu kez kağıda.