Yazar: Karan

Ekmeği biraz fazla alan dedeye, anneanne “Ayy İsmail” diye seslenir.

k: Gene ne yaptı ki?

Bu inci de okuldan, Betül öğretmeninden;

k: Baaak külotlu çorap giyiyorum.
b: Neden külotlu çorap deniyor ona Karan?
k: Çünkü bu “karışık çorap”!

Yorulduğu için babasının kucağına çıkmak ister. Babası da şaka olsun diye omzuna atar;

k: Yaaaaaaaa! Ben eşya değilim!!!

Yatakta tek başına yatması için uğraş verilmektedir. Ayar gecikmez;

k: Bir şey söyleyebilir miyim?
b: Söyle oğlum.
k: Siz ikiniz benimle yatmazsanız, bu eve başka anne baba gelsin. Benimle yatsın, sabah beni okula bıraksın, akşam alsın.

Hapşırdıktan sonra

a: Birisi hapşırınca, ne diyorduk Karan?
k: Çok yaşa diyoruz. Ben de öksürdüm, bana ne deniyor anne?
a: Helal diyebiliriz ya da öksürünce de çok yaşa diyebiliriz bence.
k: Evet diyebiliriz. Ya da “bu kadar yeter” de diyebiliriz.

Baskı boyama sırasında,

k: Anne parmaklarım tam çıkmadı kağıda
a: Çıkmayan yerler eklemlerimiz Karan. Parmaklarında çizgiler var ya hani, parmağını bükebildiğin yerler. İşte tam oralara eklem diyoruz.

İkinci baskı denemesinde,

k: Anne bak büklümlerim çıktı bu kez kağıda.

a: Yerim ben onun su getiren amcasını.
k: Ama anne, o zaman bana amca kalmaaaaz…

Doktor muayenesi sırasında aniden;

k: Siz benim adımı neden Karan koydunuz?

k: Anneee, burdan takla at.
a: Ama ben o kadar küçük değilim.
k: Ama büyüyeceksin, değil mi?
a: Yok anneciğim, ben bu kadarım. Büyümeyeceğim.
k: Ama şimdi 35 yaşındasın. Daha sonra büyüyeceksin.
a: Yaşım büyüyecek ama boyum bu kadar kalacak.
k: Neeee?!? Baba kadar olmayacak mısın?

Dedesi ile geçen konuşma;

d: Karan, sen “Karan beyefendi” misin, “Karan efendi” misin, yoksa “Karan” mısın?
k: Eeee, “İstanbul beyefendisi”

Uçakta

k: Şimdi evler büyük. Yüskeğe çıkınca küçük olcaklaaaaar.

Yatak odasındaki pufu alıp bilgisayarın karşısına geçer;

k: Anne bak benim koltuğuma. Bunun adı tabure, çünkü arkası yok.
a: Onun başka bir ismi daha var biliyor musun?
k: Onun adı “aynaya bakan” olabilir mi acaba anne?